حسرت
مرتب می‌گوییم محبت علی(علیه‌السلام) را در دل داریم و به خاطر همین محبت، دلخوشیم که پس از مرگ، دچار هیچ فشاری نمی‌شویم و بهترین‌ها در انتظار ماست. اما توجه نداریم در قيامت، قد و قامت علی(علیه‌السلام) را در مقابل ما قرار نمی‌دهند؛ بلکه امیرالمؤمنین را در فرهنگش به ما نشان می‌دهند و ما سرمایۀ واقعی خويش را می‌بينيم، که مال ما بود و می‌توانستيم با آن به قرب خدا برسيم، اما نرسيديم! در آن حال چطور می‌توانیم فاصله‌های فوق تصور با علی(علیه‌السلام) صبر کنيم؟! حسرت و حسرت و حسرت در انتظارمان خواهد بود.
همین امروز هم اگر به درونمان مراجعه کنیم، تفاوت‌های فعلی و رفتاری و بینشی شدیدی که با مولایمان داریم، نشانمان می‌دهد که امروز هم آن فاصله بین ما و علی(علیه‌السلام) وجود دارد. حقيقتاً چگونه قلبمان بر اين فاصله و فراق صبر می‌کند و قدمی برنمی‌دارد؟ چرا فقط حرف می‌زنيم و کاری نمی‌کنيم؟ آخر سوز دل و حالی به حالی شدن که کافی نيست! بايد هر چه را که بين ما و ولیّ‌مان فاصله می‌اندازد، بگذاريم و بگذريم.
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
تبادل لینک هوشمند